ഇരുമൂർത്തിക്കല ചേരും

നിൻ കാൽക്കലുതിരട്ടെയെൻ വാക്കുകൾ ഭക്തി
മന്ദാരം പൊഴിയട്ടെ നിൻ നോക്കുകൾ
സന്താപനാശങ്ങൾ തവലീലകൾ തത്ത്വ
ചിന്തയ്ക്ക് വേരായി നിൻ പേരുകൾ

ശ്രുതിയായും സ്മൃതിയായും വാഴുന്നു നീ കാട്ടിൽ
കണ്ണായും കാതായും പോറ്റുന്നു നീ
മനസ്സിന്റെയിരുൾ നീക്കും മതിബിംബം നീ ഞങ്ങൾ
മകരന്ദം നുകരുന്ന വരപുഷ്പം നീ

ഇനിയുള്ള ജന്മങ്ങൾ താണ്ടുമ്പോളും നിന്റെ
കൃപ ഞങ്ങളറിയേണം തേങ്ങുമ്പോളും
സംസാരത്തിരക്കോളിൽ താഴുമ്പോളും നിന്റെ
തൃക്കൈകൾ നീട്ടിക്കര ചേർത്തീടേണം